Malumunuz  bu ülkede  uğruna  inanç,  iman  ve  cesaret  şerbetini  içerek,  canını  vatanına  feda  etmiş  dünyalarca  yiğidin  emaneti  olan  değerler  var. Bu  ülke  için  savaşarak  gözleri   yaşlarla  dolu  “Keşke  Şahadet  Şerbetini  İçseydim”  sözleriyle  ağlaşan  gazileri  var.                                

Ve,  bu  ülkede  ödenmesi  mümkün  olmayan  veballer var. O  nedenle  yüreğimde  ne  denli  karışık  fırtınalar  eserse  essin,  28 Haziran’ın  yaşandığı  o  günü  heyecan  ve  coşkuyla  hissederek, Türk  olmanın  gururunu  haykırmak  isterim.                                                                                                                                                                             

Üzerinde  konuşulacak  binlerce  anı,  binlerce  kahramanlık  hikayeleri  var. Bu  tür  konulara  değindiğim  zaman,  hele de  konu  “Cumhuriyet  ve  Kurtuluş  savaşı”  olursa  hemen  aklıma  sevgili  büyüklerim  gelir. Onlarla  yaptığım  TV programlarında  “Cumhuriyet  Çocuğu”  nasıl  olurmuş,  gördüm  ve  hissettim. Gözlerinden  akan  yaşların  ve  daha la  o  günkü  gibi  heyecanlanmalarının  tek  nedeni,  vatanlarına  olan  düşkünlükleri,  bağlılıklarıydı.                    

Anlattıkları  günlerce  konuşulur,  tekrar  aynı  konseptte  program  yapmam  istenirdi..                    

Ben de  o  anlatılanlarla  Cumhuriyet  Çocuklarını  yeniden,  yeniden  dinlemenin  zevkini  yaşardım. Babam da anlatsın  isterdim. Ama  pek  vakti  olmazdı ki  bize  eskileri  anlatacak. 

O  nedenle  babamdan  pek  dinleyemedik  gurur  verici  savaş  yıllarını. Zaten  küçük  bir  çocukmuş  o  yıllarda. Çok  sorduğumuzda  üstün  körü  değinirdi  bazı  şeylere.                               

Acaba  dile  getirmek  veya  hatırlamak  istemediğinden miydi  o  günün  sıkıntılarını,  bilemem. Ancak,  baba anneciğim  zaman  zaman  anlatırdı  savaş  sırasında  olan  biteni.                    

28 Haziran Zafere erişene dek  ailelerinin  yaşadıklarını.  Peki  ben  hiç  anlatmış mıydım  sizlere  babaannemin  babası  Mitoğlu  Hüseyin  beyi.  Cesur  bir  gazinin  torununun  çocuğu  olduğumdan  bahsetmiş miydim.  Yooo  hiç  sanmıyorum. Yaptıkları  o  günün  şartlarında  gayet  doğal  bir  durum  düşüncesiyle,  ne  babam,  ne de  diğer  aile  fertleri  bahsetmedi  büyük  büyük  babamız  Mitoğlu’nun   kahramanlıklarından.  Ama  anılarınızda  yer  edebilecek  gerçek  bir  kurtuluş savaşı  anısı  olarak  kalması  düşüncesiyle  işte  şimdi,    kısaca  yazmak  istiyorum. “Mitoğlu”  lakaplı Hüseyin  Özmetin. Canım  baba anneciğimin  kıymetli  babası. Anlattığına  göre hiç  doyamamış  babacığına. Hele de  babasını  anlattığı o  anlardaki  göz  yaşlarını  tutamayıp  ağlamasını  asla  unutamam.  Orhan  Mahallesinde  doğmuş. Boylu  postlu  cesur  bir  adammış  Mitoğlu  Hüseyin. Savaş  yıllarında  hiç  görememişler  kendisini. İzmit  tepelerinde   bir  avuç  Türk  silahlanarak  cesurca  mücadele  etmişler  düşmana  karşı.  Zor  ve  büyük  imkansızlıklara  rağmen  sokmamışlar  düşmanı  içlerine.  Arada  bir  gece  uğrarmış   eve.  Öper  koklarmış  çocuklarını.. “ Sizi  seviyorum  ama  önce  vatan”  der  helalleşip  gidermiş. Ve  bir  gün,  hain  birisinin   ele  vermesiyle  yakalanmışlar  Yunan  askerlerine.  Çoğunu  Bağçeşme’deki Namazgâhta şehit  etmişler  vahşice. Ama  Mitoğlu  gibi  güçlü  kuvvetlileri  seçip  esir  etmişler. Götürmüşler  memleketlerine. Büyük  dedemizi  çeşitli  zor  ve  ağır  işlerde  kullanmışlar. En  son  tellal  olarak  sokaklarda  dolaştırmışlar. Mitoğlu   gıdasızlıktan, bakımsızlıktan  ve  yorgunluktan  hastalanmış. Atmışlar bir  hastana  köşesine.  Orada Türk  asıllı  bir  doktor  onu  bitkilerle  gizli  gizli  tedavi  etmiş.  Sonunda da  biraz  iyileştiği  an  öldü  diye  kaçırmış  o  berbat  hücreden.  Babaannem  ve  tüm  aile  dedemizi  öldü  biliyorlarmış.  Savaş  sona  erdikten  sonra  neredeyse  beline  kadar  saçlı,  sakallı  bir  adam  çalmış  kapılarını. Önce  korkmuşlar  ve  adamı  terslemişler. “Benim, ben  babanız  Hüseyin”  dediğindeyse  deliye  dönmüşler.  Fatma  nine,  yani  eşi  düşüp  bayılmış.  Mitoğlu “Benim  sağ  kalmama  neden  olan,  zaferi  görme  inancım  ve  sizin  hasretiniz”  diye  anlatırmış  ailesine. Ve,  inanılmaz  maceralarla  dolu  esaretinin  nasıl  bittiği,  ölümle  burun  buruna  geçen  günlerin  hikayesi,  uzun  bir  süre  dillerde  dolaşmış  durmuş. Çok yaşamamış  bu  dönüşün  ardından  Hüseyin  dede.        Ama  değeri  biçilmez  bir  tarihi  gömmüş  yüreğine. Yaşanan  mezalimin  ve  kaderin  oyununun  kızı  tarafından  anlatılması  o  gün   bize  masal  gibi  gelir,  dinlemeye  doyamazdık. Bu  günse  “Kurtuluş  savaşı, Cumhuriyet ve 28 Haziran”  değerinin  belgelerinden  biri  olarak,  İzmitli  MİTOĞLU  HÜSEYİN  Bey  ve  arkadaşlarını  rahmet  ve  minnetle  anıyoruz. Evet,  sizlere  kısaca  anlattığım  sadece  bir  Gazinin  kahırla  geçen  gurur  hikayesidir. Ne  yazık ki, bu  gün   gençlere  yeni  yeni  anılar  anlatacak  tarihi  çınarımız  kalmadı. Ve ne yazık ki 28 Haziranlarımızın coşkusu bitti. Adeta kuşa döndürüldü. Artık yeni  nesle  ibret  olsun,  veya  dinleyerek  heyecana  gelsinler  diyeceğimiz  kimse de  yok ki. Keşke tanıyabilseydim Hüseyin dedemi. Keşke bana 28 Haziran serüvenini anlatabilseydi.                              

Sevgili  büyük dedem MİTOĞLU  Hüseyin  Özmetin. Sen ve bütün şehit ve  gazilerimiz. Hakkınızı ödeyemeyiz. Tek söyleyeceğimiz şey. Kabriniz nur, mekanınız cennet olsun….