Yargılamadan dinlemeye başlayın ve düzeltmeye çalışmayın…
Çocuklar küçükken yardıma ihtiyaç duyduklarında, ebeveynler hemen içeri girip onları kurtarmaya alışkındır. Çocuklarınız büyüdükçe ve sorunları daha karmaşık hale geldikçe, daha destekleyici bir role geçmeniz gerekir ve bu gerçekten zor olabilir. İyileşmek için yardıma ihtiyaçları var ama önce bu yardımı istemeleri gerekiyor, ama onlar bırakın yardım istemeyi; konuşmayı bile reddediyorlar. Çok karmaşık değil mi?
İç güdüleriniz aslında yanlış giden bir şeylerin farkında ve size ne yapmanız gerektiğini fısıldıyor. (O cıvıl cıvıl gülen neşeli çocuğa ne oldu?, bir şeyler yapmam lazım.) Fakat bir yandan çevreden gelen baskı, (“-Çok yüz verdiniz ondan böyle oldu!”, “-Şimdiki nesil doyumsuz, dertsizlikten böyleler!”, “-Şımartmışsınız, sıkı bir disipline ihtiyacı var!” vb.), bir yandan da başarısız kurtarma denemeleriniz, o iç güdülerinizin yerini yavaş yavaş öfke, suçlama, görmezden gelme ve çatışmaya bırakır.
Çocuğunuzun depresyonda olduğunun belirtileri:
En az iki hafta boyunca günün çoğunda, haftanın çoğu gününde üzgün veya sinirli miydiler?
Eskiden gerçekten keyif aldıkları şeylere olan ilgilerini mi kaybettiler?
Yeme ve uyku alışkanlıkları değişti mi?
Herhangi bir şeyin çoğunu yapmak için çok az enerjileri, çok az motivasyonları mı var?
Kendilerini değersiz mi hissediyorlar, gelecekleri konusunda umutsuz mu hissediyorlar ya da kendi hataları olmayan şeyler yüzünden suçluluk duyuyorlar mı?
Notları mı düştü yoksa konsantre olmakta mı zorlanıyorlar?
Çocuğunuz bu belirtilerin birkaçından fazlasını gösteriyorsa , profesyonel müdahaleyi gerektiren depresyona sahip olabilir. Onların daha iyi olmayı istemelerini sağlayamasanız da, ebeveynleri olarak sizin yapabileceğiniz bazı şeyler var. Ve bu sadece onların yanında olmakla başlar.
YARDIMCI OL
Çocuğunuz için yapabileceğiniz en önemli şeylerden biri ilişkinizi güçlendirmeye çalışmaktır. Kendinizi onların yerine koyarak empati ve anlayış geliştirmeye çalışın. Çoğu zaman üzgün ve sinirli görünmeleri ve kendilerine yardımcı olmak için pek bir şey yapmıyor gibi görünmeleri sizi hayâl kırıklığına uğratabilir. Ancak hayatlarında onları mutlu eden pek bir şey yoksa ya da başlarına çok büyük hayâl kırıklığı yaratan bir şey geldiyse, eskiden zevk aldıkları şeylerden kaçıp odalarına çekilmeleri anlaşılabilir bir durumdur. Depresyon en küçük şeyleri bile yapmayı zorlaştırır.
Sağlıksız davranışlarını değil, duygularını doğrulamaya çalışın. Örneğin şöyle diyebilirsiniz: “Son zamanlarda gerçekten moralin bozukmuş gibi görünüyor. Bu doğru mu?" Sorunu çözmeye çalışmadan, onları neyin rahatsız ettiğini anlamaya çalışmak istediğinizi açıkça belirtin.
Şefkatle meraklı olun. Onlara ruh halleriyle ilgili soruları duygusal olmadan nazikçe sorun. En iyi niyetli ebeveynler bile çoğu zaman endişelerinin sevgi dolu olmaktan ziyade eleştirel bir yaklaşım olarak görülebileceğinin farkına varmazlar. Bakış açılarına katılmasanız bile, yargılayıcı olmayın veya sorunlarını çözmeye çalışmayın.
POZİTİF OLANI VURGULAYIN
Çocuğunuzun yaptığı olumlu şeyleri de fark ettiğinizden emin olun. Okula gitmek, odasını toplamak veya bulaşıkları yıkamak... Bunların hepsi onların yaptıkları iyi şeyler ve "Yapmaları gereken şey bu" diye düşünmek yerine onları fark etmek önemlidir. Hepimiz, bizden beklendiği halde iyi bir iş yaptığımız için takdir edilmeyi ve tanınmayı severiz.
Kendinize bugün onlara kaç tane olumlu şey söylediğinizi sorun. Kaç tane olumsuz şey söyledin? Kaç kez onların sorunlarını vurguladınız veya düzeltmeye çalıştınız? Olumlu olumsuzdan ağır basmalıdır. Kendilerine baktıklarını, ev ödevlerini yaptıklarını, aileleriyle etkileşime geçtiklerini veya çaba gerektiren başka şeyler yaptıklarını görürseniz, onlarla gurur duyduğunuzu, iyi bir iş çıkardıklarını bilmelerini sağlayın. Muhtemelen fark ettiğinizi takdir edeceklerdir.
Aynı şekilde arkadaşlarıyla eskisi kadar takılmadıkları veya gitara eskisi kadar ilgi göstermedikleri için hayâl kırıklığına uğradığınızı da belirtmenize gerek yok. Muhtemelen onlar da hayâl kırıklığına uğramış hissediyorlar ve hayatlarında neyin yolunda gitmediğinin hatırlatılmasına gerek duymuyorlar. Bu şekilde hissetmek istemiyorlar. Eğer parmaklarını şıklatıp kendilerini daha iyi hissedebilselerdi bunu yapardı.
DEPRESYONLU ÇOCUKLARIN TEDAVİ GÖRMESİNE YARDIMCI OLMAK
Bazı gençler siz talep ettiğinizde terapiye gitmek isteyecek, bazıları ise istemeyecektir. Dirençli olanlar, terapi fikrine (ya da size) aniden açılmayacaklarını bilin, ancak kapıyı açıp sabırla içeri girmelerini bekleyerek onları tedaviye yönlendirmeye yardımcı olabilirsiniz. Şöyle demeyi deneyin: "Zor zamanlar geçirdiğini biliyorum ve yardımcı olabilecek bazı fikirlerim var. Benimle bunlar hakkında konuşmak istersen bana haber ver. Senin için buradayım." Onlara nasıl yardımcı olabileceğiniz konusunda herhangi bir önerileri olup olmadığını sormak da iyi bir fikirdir. Söyleyeceklerine şaşırabilirsiniz.
Çocuğunuzun size geri çekilmenizi söyleyebileceğini unutmayın. Bu iyi; biraz sinirli de olsa, size alana ihtiyaçları olduğunu söylemenin bir yolu. Gençlerin bağımsızlık istemesi normaldir ve buna saygı duymanız önemlidir. "Tabi ki, senin sınırlarına saygı duyuyorum ancak konuşmak veya önerilerimi duymak istersen yanında olduğumu bil" diyerek yanıt verebilirsiniz.
Yardım istemek için size gelirlerse hazırlıklı olun. Araştırmanızı yapın. Görüşebilecekleri iki veya üç terapist bulun ve onlara kendilerini en rahat hissettikleri ve en çok yardımcı olacağını düşündüklerini seçebileceklerini söyleyin. Uygun bir terapist bulmak son derece önemlidir ve seçimi kendilerine ait yapmak, onların kendi tedavileri üzerinde sahiplik hissetmelerine yardımcı olacaktır; bu, gençler için son derece önemlidir ve etkili terapi için zemin hazırlar.
KENDİNE İYİ BAK
Son olarak, kendinize iyi baktığınızdan emin olmanız önemlidir. Depresyonla mücadele eden birinin ebeveyni olmak duygusal ve fiziksel olarak yorucu olabilir. Yalnız olmadığınızı bilin ve kendiniz destek alın. Hoşunuza giden şeyleri yapmaya ve arkadaşlarınızla dışarı çıkmaya zaman ayırdığınızdan emin olun.
Yorumlar (0)